Bozcaada Yel Değirmenleri
Yaklaşık 3 ay kaldığım yerden uzaktan uzağa hep seyrettim seni. Kendimi ruhumu hazır hissettim ve geldim yanına. Biraz etrafında dolandım biraz fotoğraf çektim sonra kuyunun dibine oturdum havanın kararmasını beklerken döktüm içimdekileri...
Bunu yapsam yada yapmasam yolum nasıl olurdu diye düşündüm ve kendimi ne kadar yıprattığımı, üzdüğümü fark ettim. An’da kaldım. Mutlu ve huzurlu olduğumu gördüm, bu kadar zaman kendimi üzdüğüm için usulca affettim saldım ruhumu. Arkamda bıraktım seni Ada’nın muhteşem manzarasını izleyerek aşağıya inerken hayatımdaki gördüğüm en muhteşem yıldız kaymasına şahit oldum. Bu işaret için şükrettim...
An'da kalmak. O kadar zor bir kelime ki. Ama bir o kadar da önemli. Her şeye inat an'da kalabilmeli insan. Geçmişin hatalarından, geleceğin kaygılarından sıyrılabilmeli. Yapmak zor. Bugün değil o kesin ama elbet bir gün. Yapabiliyorsanız ne mutlu size... Bu arada blogunuza takip et butonu eklememişsiniz. Eğer eklerseniz sizi takip etmek isteyenler takip edip yazılarınızdan haberdar olabilir. Saygılarımla. Vesselam...
YanıtlaSilEvet çok zor an'da kalabilmek hissettiğini hiçbir kaygı, düşünce olmadan, sorgulamadan, paylaşmak ve yaşamak. Belki bugün değil sizin için fakat bu kadar farkındalık yüksekken en yakın zamanda gibi hissettim:)
SilTakip et butonu eklendi çok teşekkür ederim sevgiler.